Oaza ciała i ducha
„Jego rodzice każdego roku chodzili do Jeruzalem na święto Paschy” (Łk 2,41). Dlatego, że pielgrzymowanie było jedną z ważnych form pobożności w Izraelu. Jej celem było doświadczenie wspólnoty.
Wspólnota na pielgrzymce buduje się przez wspólną modlitwę, śpiew, dzielenie się wiarą. Razem pokonujemy ból mięśni, zmęczenie i inne niewygody. Wspieramy się nawzajem i w ten sposób tworzy się więź między pielgrzymami. W grupie łatwiej jest zwierzyć się z tego, co leży na sercu. Każdy bowiem idzie z jakąś intencją. W grupie łatwiej jest poprosić o modlitwę, wsparcie, radę, pociechę. Wtedy czuję, że nie jestem sam. Z radością można się również podzielić owocami modlitwy i Bożymi darami, wykazać się talentami.
Dobrze jest tez usiąść razem przy stole do wspólnego posiłku, czy położyć się na miękkiej trawie w sadzie i popatrzyć w niebo lub na chwilę usnąć. Nasz ogród jest na to idealnym miejscem. Razem z kościołem to prawdziwa oaza dla ciała i ducha.
